Η αναιμία περιγράφεται ως η μείωση της αναλογίας των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Είναι μια εξαιρετικά συχνή ασθένεια που επηρεάζει έως και το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι ήπια και ασυμπτωματική και δεν απαιτεί αντιμετώπιση. Παρατηρείτε συχνότερα σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, εγκύους και ηλικιωμένους.

Το αν ένας ασθενής είναι  συμπτωματικός ή όχι εξαρτάται από την αιτιολογία της αναιμίας, την οξύτητα της έναρξης και την παρουσία άλλων συννοσηροτήτων, ιδιαίτερα η παρουσία καρδιαγγειακής νόσου. Οι περισσότεροι ασθενείς εμφανίζουν κάποια συμπτώματα που σχετίζονται με αναιμία όταν η αιμοσφαιρίνη πέσει κάτω από 7,0 g/dL. Οι φυσιολογικές εργαστηριακές τιμές που σχετίζονται με την αιμοσφαιρίνη (Hgb) διαφέρουν ελαφρώς, αλλά σε γενικές γραμμές, το φυσιολογικό εύρος είναι:

• 13,5 έως 18,0 g/dL στους άνδρες
• 12,0 έως 15,0 g/dL στις γυναίκες
• 11,0 έως 16,0 g/dL στα παιδιά

Στους ηλικιωμένους, περίπου το 1/3 των ασθενών έχουν διατροφική ανεπάρκεια ως αιτία αναιμίας, όπως είναι η ανεπάρκεια σιδήρου, φυλλικού οξέος και βιταμίνης Β12.  Η ήπια σιδηροπενική αναιμία που παρατηρείται σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, συνήθως λόγω κακής διατροφικής πρόσληψης σιδήρου και μηνιαίας απώλειας αίματος με την έμμηνο ρύση.

Εκτός από την ηλικία και το φύλο, η φυλή είναι επίσης ένας σημαντικός καθοριστικός παράγοντας της αναιμίας, με τον επιπολασμό να αυξάνεται στον αφροαμερικανικό πληθυσμό.

Συμπτώματα αναιμίας

Τα συμπτώματα εξαρτώνται από το ρυθμό απώλειας αίματος και συνήθως περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• Αδυναμία
• Κούραση
• Λήθαργος
• Δύσπνοια
• Πόνος στο στήθος και μειωμένη ανοχή στην άσκηση (Σε πιο σοβαρή αναιμία)
• Το δέρμα μπορεί να είναι δροσερό στην αφή
• Ταχύπνοια
• Υπόταση (ορθοστατική)

Συνήθως η αντιμετώπιση της αναιμίας εξαρτάται κυρίως από τη θεραπεία της υποκείμενης αιτίας.

• Αναιμία λόγω οξείας απώλειας αίματος - Αντιμετωπίζεται συνήθως με ενδοφλέβια υγρά, μετάγγιση αίματος, οξυγόνο.
• Αναιμία λόγω διατροφικών ελλείψεων - Σίδηρος από το στόμα ή ενέσιμος με ταυτόχρονη λήψη συμπληρωμάτων Β12 και φυλλικό οξύ.

Η από του στόματος λήψη σιδήρου είναι μακράν η κοινότερη μέθοδος θεραπείας. Η δόση του σιδήρου που χορηγείται εξαρτάται από την ηλικία του ασθενούς, την έλλειψη σιδήρου, τον ρυθμό διόρθωσης που απαιτείται και την ικανότητα ανοχής των παρενεργειών. Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν τη μεταλλική γεύση και τις γαστρεντερικές παρενέργειες όπως η δυσκοιλιότητα και τα μαύρα κόπρανα. Για τέτοια άτομα, συνιστάται να λαμβάνουν σίδηρο από το στόμα κάθε δεύτερη μέρα, προκειμένου να βοηθήσουν στη βελτιωμένη απορρόφηση του γαστρεντερικού σωλήνα. Η αιμοσφαιρίνη συνήθως ομαλοποιείται σε 6-8 εβδομάδες, με αύξηση του αριθμού των ερυθροκυττάρων σε μόλις 7-10 ημέρες.

Ο ενέσιμος σίδηρος μπορεί να είναι ευεργετικός σε ασθενείς που χρειάζονται ταχεία αύξηση των επιπέδων. Ασθενείς με οξεία και συνεχιζόμενη απώλεια αίματος ή ασθενείς με ανυπόφορες παρενέργειες είναι υποψήφιοι για ενδοφλέβια χορήγηση σιδήρου.

 

ΠΗΓΕΣ

Usuki K. [Anemia: From Basic Knowledge to Up-to-Date Treatment. Topic: IV. Hemolytic anemia: Diagnosis and treatment]. Nihon Naika Gakkai Zasshi. 2015 Jul 10;104(7):1389-96.

Badireddy M, Baradhi KM. StatPearls [Internet]. StatPearls Publishing; Treasure Island (FL): Nov 18, 2020. Chronic Anemia